Ben weer thuis (9)

Hola tudo!

Omdat ik in Tanzania geen internet heb kunnen vinden, is het een vrij lang verhaal geworden van mijn laatste anderhalve week in Afrika.
En dit bericht is veel alter gekomen dan ik wilde. Van uitstel kwam bijn aafstel, maar nog net voor het einde van het jaar is dit dan mijn laatste bericht over mijn tweede reis naar Afrika!
Dit bericht zal ik starten waar ik gebleven was, in Mocambique dus op weg naar de grens met Tanzania.


Woensdagochtend 12 november bleek een veel minder goede bus over een veel minder goede weg naar Mocimboa do Praia te gaan. Dit is de laatste plaats van betekenis voor de grens. Het plaatsje is niet echt mooi, maar de omgeving wel. De chauffeur had me op verschillende plekken uit laten stappen, maar ik wilde per se naar het centrum. Toen ik daar aankwam, probeerde ik iemand te vinden die Engels sprak. Een man kon alleen zeggen: “Wait, I will call”. Na een paar minuten kwam er iemand aanrijden met een pickup. Hij zei dat hij iedere dag naar de grens reeds. We spraken af dat hij me om 3 uur zou ophalen (acht, zo vroeg opstaan, daar draai ik me nu niet meer voor om!) en zette me af bij een hotelletje. Toen ik terugkwam van de markt, bleek er een rat aan mijn banaan gegeten te hebben. Ik zag hem wegrennen naar de badkamer. Daar heb ik alle gaten afgedicht met emmers, hout en stenen. Toen heb ik dat beest niet meer gezien. De mensen zijn hier in het noorden een stuk minder aardig dan in de rest van Mocambique. Behalve de restauranteigenaar waar ik s avonds ben gaan eten. Hij was erg aardig. Hij zei dat hij “fish” met rijst had en nog iets anders. Ik hou niet echt van vis, dus bestelde dat andere maar. Toen ik mijn eten kreeg was de stroom uiteraard inmiddels uitgevallen, maar met kaarslicht kon ik duidelijk zien dat ik inktvis besteld had. Dat had ik nog nooit op. Het smaakt eigenlijk nergens naar, is taai en niet echt lekker. Maar de rijst smaakte erg goed. Toen ik terugkwam bij het hotel, legde ik aan de nachtwacht uit dat ik s nachts om 3 uur opgehaald zou worden. Hij zei in het Portugees dat hij me wakker zou maken als de truck er was.

Maar al om 1.45 uur klopte hij op mijn deur. Toen ik buitenkwam bleek dat hij de eerste de beste auto had aangehouden. Om problemen te voorkomen ben ik dus maar weer naar bed gegaan om op die andere auto te wachten. Om 3.15 uur zat ik in het donker achterop de truck met een stel andere Afrikanen. Er was niet veel ruimte om te zitten en ik kon me vasthouden aan wat later een motor voor een boot bleek te zijn. Ik kreeg een erg naar gevoel in mijn buik, maar gelukkig stopten we regelmatig. Na een tijdje kon ik het Zuiderkruis zien, de maan en kon ik van de rust om mij heen genieten. Ook de zonsopgang was erg mooi om te zien. We reden over hobbelige zandweggetjes. Bij de grenspost heb ik al mijn geld gewisseld en is mijn bagage “gecontroleerd”. Het laatste stukje naar de rivier vond ik geweldig. Nog even en ik zou in Tanzania zijn!

Dat even zou nog lang duren. We moesten met een bootje de grens oversteken. Gelukkig was er ook een andere blanke, een Noor. Wij moesten van de schipper 5.000 betalen. Absurd hoog en ik nam aan dat hij de oude munteenheid in Mocambique bedoelde, want die was 1000 zoveel waard. Maar hij bleek serieus 5.000 te vragen ipv de normale 50. Dat was 100 keer zoveel. Zoveel had ik natuurlijk nooit bij me! Hij probeerde ons te chanteren door het anker uit te gooien, maar ik heb gewoon naar de prachtige omgeving zitten kijken. De Noor maakte hem uit voor racist. Ik zou dat zelf niet verzinnen, maar kon hem nou ook niet ongelijk geven. Toen begonnen de Afrikanen te zeuren en zijn we doorgevaren. Aan de Tanzaniaanse oever stond er ook een pickup klaar. Onze bagage werd overgeladen en we zijn er dus achteraan gesprongen. Toen we begonnen te rijden, accepteerde die sukkel eindelijk de 50 meticais. Na een nog pijnlijkere rit half onder de bagage, kwamen we snel bij de grenspost van Tanzania. Daar kreeg ik weer wat stempels en werd mijn bagage in 2 kantoortjes gecontroleerd. Maar daar hadden ze meer interesse in de vlaggetjes die ik op mijn backpack heb zitten. Ik moest de namen van alle landen opnoemen. We gingen weer verder met de pickup. De bagage was niet meer zichtbaar, want er zaten zoveel mensen achterop de truck. We reden nu veel harder over alle heuvels heen en het deed gewoon pijn! Precies op het moment toen ik het niet meer trok, waren we in Mtwara. Naar deze stad had ik de eerste nacht willen gaan. Samen met de Noor heb ik een tuk-tuk taxi naar een hotel genomen.

Vrijdagochtend heb ik een grote bus naar het noorden genomen. De weg was deels nog in aanleg, dus zat ik achterin lekker te stuiteren over de hobbelige zandweg. Af en toe vlogen we wel een meter de lucht in. Na een uur of 4 rijden werd ik langs de kant van de weg afgezet. Daar kon ik met wat andere Afrikanen een taxi nemen naar Kilwa Masoko.

’s Middags ben ik wat rondgelopen en uiteindelijk gaan zwemmen. Alleen in de verte waren veel mensen in de “haven” (wat eigenlijk gewoon een zandstrand was waar alle vissersboten lagen) bezig met de gevangen vis. Verder was het witte zandstrand voor mij alleen! Elke keer als ik het water in ga, verbaas ik me er weer over dat het zo heerlijk warm is. Toen ik op het kaartje in de Lonely Planet keek hoe ik terug moest gaan, ben ik verdwaald in de wijk waar de hutjes staan. Dat was interessant. Alle kinderen zwaaiden naar mij en zeiden “Bye bye”.

Er was ook een internetcafé, maar alle dagen dat ik er was had de eigenaar blijkbaar geen zin om te werken. Want het bleef gesloten en de buurvrouw zei steeds maar weer “morgen”. Ja, dat ken ik nu wel.

De volgende ochtend had ik afgesproken met een privégids. Dat was de enige mogelijkheid om de ruines op het nabijgelegen eiland Kilwa Kisiwani te bezoeken. Eerst moesten we toegangsbewijs kopen in een kantoortje, vervolgens havengeld betalen en daarna een dhow regelen die op ons zou wachten. Op het eiland stond meteen naast het strand een Portugees fort, die ik erg mooi vond. Daarna zijn we verder het eiland overgelopen naar ruines van de eerste Sultan op dit eiland. Er stond een privémoskee, een paleis en verderop een grote moskee met een plek waar men handelde. Daar heb ik op de plek van de sultan gezeten. Omdat het eb was, konden we langs de drooggevallen mangrovebossen langs het strand naar de andere kant van het eiland lopen. Hier was een groter paleis van de tweede sultan. Vanuit de kamer van de sultan had je een prachtig uitzicht over het blauwe oceaanwater, het eiland en de mangrovebossen. Ook heb ik in het achthoekige zwembad van de sultan gezeten en de balzaal gezien. Toen zat de toer erop. We waren geen andere toeristen tegengekomen; heerlijk! Toen we terugzeilden, gingen we met de wind mee. Deze was krachtig en dus hing ik bijna buitenboord om maar niet om te slaan. Er sloegen af en toe wat golven overboord, terwijl ik nu effe geen zin had om te zwemmen!

Later die middag heb ik dat wel gedaan, maar dan een stuk dichter bij het strand. Daarna liep ik langs een hutje van palmbladeren waaruit heel veel herrie kwam. Toen ik naar binnen stapte bleek er een rits van moderne apparaten te staan waarop live vanuit London de wedstrijd Arsenal – Aston Villa werd uitgezonden. Ik bestelde een colaatje en ging zitten kijken. Na een minuut of 10 viel de stroom weer eens uit! Maar na nog eens 10 minuten hadden we weer stroom van een aggregaat. De fans van de verschillende clubs (Liverpool, Arsenal, Man U, Chel$ea) zaten allemaal in groepjes bij elkaar. Toen Arsenal kansloos met 0-2 verloor, werden die fans uitgelachen door de rest. Een Chelsea”member” (zoals ze zich zelf noemen) toonde zoveel blijdschap, dat ik mijn lach niet in kon houden. De overige 70 Afrikanen vonden dat weer erg grappig en zaten dus om mij te lachen.

Na de wedstrijd was het donker buiten. Ik voelde wel mensen langs mij heen lopen, maar ik kon ze niet zien. Dat was eigenlijk best wel een beetje eng! Gelukkig was er een maan en een prachtige sterrenhemel, dus mijn kamer kon ik wel weer terugvinden.

Zondagochtend vertrok de dalla-dalla pas tegen 6 uur, dus ik kon een soort van uitslapen. We reden weer over de zandweg waar af en toe plassen op stonden. Het had hier al wat meer geregend dan in Mocambique. Het landschap was dus wat groener, maar verder vergelijkbaar met het zuidelijke buurland. We reden eigenlijk door een bos. Af en toe kwamen we bavianen tegen, waarin vooral de Afrikanen erg geïnteresseerd waren. Toen ik in Bungu uitstapte, keek iedereen zo van “wat gaat hij hier nou doen?!?”. Nou met een ander busje naar Nyamisati aan de kust. In die “geweldige” Lonely Planet stond dat daar om 16 uur een boot naar Mafia (een mooi eiland) zou gaan. Toen ik daar om 13 uur aankwam, vertelde men dat de boot pas om middernacht zou gaan! Ook een Zweeds stel had net als ik foutieve informatie. Samen met hen heb ik tot 23 uur zitten wachten in het enige café in dit dorpje. Toch ging de tijd redelijk snel. Er was zoveel te zien! Net als wat kinderen heb ik mango’s uit de boom proberen te gooien. Met wat moeite had ik een rijpe vrucht te pakken. Erg lekker en verser kan natuurlijk niet!

Totdat de boot uiteindelijk pas om 2.29 vertrok (toen was het pas vloed) heb ik half op mijn tas half op het harde zand een beetje geslapen. Toen ik wakker werd, stonden er zoveel mensen klaar om op het kleine bootje te stappen. En de berg bagage en goederen was nog veel groter! Op de boot sukkelde ik steeds in slaap, maar schrok ik ook steeds weer wakker. Toen we om 7 uur ’s ochtend aankwamen, had ik dus bijna niet geslapen die nacht.

De rest van de dag heb ik het best rustig aan gedaan. Ik ben op zoek gegaan naar iets eetbaars. Ook hier op Mafia heb ik in Tanzania geen brood kunnen vinden. Dus de eerste dag heb ik alleen bananen gegeten! Wel heb ik bijna 2 uur in de rij gestaan bij de bank om mijn laatste euro’s en dollars te wisselen.

’s Avonds was het heerlijk rustig en nog steeds warm, dus ben ik iets gaan drinken in een café. Ik kon kiezen tussen een warm of koud drankje. Heel veel Tanzanianen schijnen hier liever warme drankjes te drinken. Toen ik daar buiten zat, kwam er een meid naar me toe. Ze sprak alleen Swahili, dus ik begreep er niet veel van. Ze vroeg of ze mijn flesje mocht leegdrinken. Ze was er helemaal blij mee, want ik had er ook uit gedronken. Dat begreep ik er nog wel van.

Voordat ik ging slapen, heb ik nog een tijd naar de vele sterren aan de hemel staan turen. Echt prachtig!

De volgende dag begon met wachten op een dalla-dalla naar Utende. Na een paar uur waren er nog steeds niet genoeg mensen voor een busjes, dus zijn we met zijn zessen met de taxi gegaan. We reden door de prachtige natuur over een rood zandpad. Toen ik aan de andere kant van het eiland was, heb ik een gids geregeld om naar Chole eiland te gaan. Net als op Kilwa kon je er alleen heen met een gids en na het betalen voor de toegang. Chole was super mooi, echt een paradijselijk eiland met palmbomen, hutjes, grote vleermuizen en omgeven door zandbanken, riffen en prachtig blauw water! Het WNF steunt hier dan ook het Nationaal Park. We zijn het eiland rondgelopen langs veel hutjes, Afrikanen die gewoon bezig waren met het repareren van vissersbootjes en zwaaiende kinderen. Zij poseerden allemaal voor de foto en wilden die dan meteen bekijken. Dat vonden ze helemaal geweldig en ik ook! Voor de lunch klom er iemand in een palmboom om verse kokosnoten te kappen. Eerst gedronken en daarna de kokos gegeten. Verser kan echt niet!

Die nacht werd ik ziek wakker van het eten dat ik dinsdag had gegeten. Maar mijn geld was op (pinnen is nergens mogelijk!) dus ik moest woensdag wel met de boot terug naar Nyamisati en diezelfde dag nog naar Dar es Salaam. Maar daar ging nog een hele reis aan vooraf. Eerst gingen we met kleine bootjes naar de veerboot. Ik was als een van de eersten op de boot, dus heb ik daar nog een uur voor de kust liggen deinen op de golven.

Toen we vertrokken, sloegen de golven al snel over boord en werd ik nat op mijn plek. Ik heb dus de hele bootreis tegen het hutje van de kapitein staan leunen. Ik voelde me zwaar kl*te. Na iedere golf wist ik dat we dichterbij het vaste land kwamen. Een van de schippers die ook op de heenreis op de boot werkte, was er nu ook weer bij. Op het eiland had ik hem ook nog gesproken. Hij vertelde dat het niet ver meer was, waardoor ik het gevoel kreeg dat het wel goed zou komen.

Toen we waren afgemeerd in Nyamisati, wilden alle Afrikanen tegelijk de boot af. Hierdoor lag de boot steeds schever, maar kantelde gelukkig niet. Toen ik mijn bagage had, liep ik richting de dalla-dalla’s. Enkele mensen zeiden “Yes” en wilden mijn bagage overnemen. Maar dat liet ik me natuurlijk niet gebeuren, want eerst wilde ik weten waar ze heen gingen. Ze bleken naar een grote bushalte net buiten Dar es Salaam te gaan, de goede richting op dus! Om onduidelijke redenen was mijn tas de enige die binnen in de dalla-dalla lag. Gelukkig, want het regenseizoen was net begonnen. Het was interessant om te zien hoe Afrika er dan uitziet met spetters op de ramen, plassen op de donkerrode wegen en een mannetje die al rijdend bovenop de bus de bagage onder een zeil probeert te krijgen. Bij het eindpunt stapte ik over op een ander busje. Maar ik had verkeerde info gekregen, dus heb ik nog ruim een uur door het centrum van Dar es Salaam gelopen om een hotel te vinden. En eindelijk kon ik weer pinnen! Dat was dan ook de reden dat ik eerder naar dar moest gaan; al mijn geld was op!

Omdat ik me niet lekker voelde, ben ik ’s avonds naar een duur westers restaurant gegaan. Ik wilde geen extra risico’s nemen.

De volgende ochtend heb ik wat dingen geregeld en voelde ik me best goed. Maar later die donderdagmiddag voelde ik me weer belabberd. Totdat ik de volgende dag naar het vliegveld vertrok, heb ik vooral op bed gelegen en eten en drinken gekocht. De mensen in het hotel waren wel erg aardig en natuurlijk ook weer geïnteresseerd in een rijke blanke man.

Onderweg had ik al wat reizigers ontmoet die Dar es Salaam “horrible” hadden gevonden. En daar kon ik niet echt veel tegenin brengen. Bovendien stonden er overal taxi’s geparkeerd. Ik werd er gek van, want je kon niet normaal over straat lopen! En als ik een taxi zag rijden, was deze meestal nog leeg ook. Er waren gewoon veel te veel taxi’s!

Ik kon wel korting krijgen op een taxirit van iemand. Hij zag aan mijn vieze t-shirt dat ik niet veel geld had. Hij gaf me dus zijn alleer alleer beste prijs. Maar ja, wat heb je daaraan als je nog 250 meter naar je hotel moet lopen?!?

Naar mate ik steeds meer naar eht noorden reisde, kwam ik steeds meer moskeeen tegen. Het is wel apart om een neger-moslim te zien die naar de moskee gaat!

Omdat ik ziek was heb ik niet super veel van Dar gezien, maar ik ben toch regelmatig in het centrum geweest. Je moet toch eten en dingen regelen. Maar verder heb ik de laatste 1,5 dag vooral op bed ik het hotel gelegen. De mensen waren er aardig en eentje wilde wel met me trouwen! Maar vrijdagavond 21 novemer ging ik met een dalla-dalla naar het vliegveld. Deze rit kostte me maar 400 shilling, terwijl een taxi wel iets van 30.000 zou kosten!!! Maar met het openbaarvervoer (dalla-dalla) wilde ik wel voor eht donker op eht vliegveld zijn. Dus daar zat ik dan om een uur of 6. Mijn vlucht ging pas net voor middernacht.
Op het vliegveld voelde ik me erg slecht en vroeg ik me af of het wel verstandig was om naar huis te vliegen. Maar ik wilde gewoon naar huis, naar Nynke!

In het vliegveld kon ik niet veel eten van de eerste maaltijd. Dus had de stewardess de hele vlucht extra aandacht voor mij. Bij het landen kreeg ik enorm veel pijn in mijn oren. Binnen drie minuten hadden de stewardessen vier middeltjes aan me gegeven om de pijn tegen te gaan. Het duurd even voordat het werkte, maar de rest van de landing heb ik geen pijn meer gehad.

Des te meer pijn deed het weer in Nederland me. Ik ging van 36 naar 2 graden. De sneeuw lag nog langs het spoor en de wind was ijzig koud. Gelukkig had Nynke een dikke jas, wanten en een sjaal meegenomen (dankjewel!), maar warm kreeg ik het er niet echt van.


Het was een geweldig avontuur geweest met dit keer vooral spannende momenten op het water en in het donker. Na mijn eerste reis anar Afrika had ik dit continent al het mooiste en boeienste gevonden, maar deze reis sloeg echt alle. Nog nooit was ik zo weinig andere reizigers tgengekomen en had ik zo veel moeite met communicatie. En Mocambique is gewoon weg mooier dan Suid Afrika. Het meest zullen me de uitgestrekte groene heuvels en de ellenlange ritten in de chappa's (Mocambique) of dalla-dalla's (Tanzania) bijblijven. En natuurlijk dat niemand je begrijpt als je het woord "stress" uitlegt!

Maar het reizen is nu voorbij (op de zomervakantie na dan!). Vanaf maandag (5 jan 09) ga ik werken bij een in- en exporteur van groete en fruit in Waddinxveen (een half uurtje met de fiets). Het zal wel even wennen worden om de hele dag weer achter de computer te meoten zitten. Maar ook dit avontuur zal ik met beide handen aangrijpen!

Leuk dat jullie mijn reisverhalen de afgelopen jaren gevolgd hebben. Verder wil ik iedereen een heel mooi en avontuurlijk 2009 wensen!tuurlijk 2009 wensen!


Ciao y gracias, Steven



P.S. Op www.stevenversluis.mijnalbums.nl staan meer foto's