Op dinsdag 4 augustus ben ik vroeg opgestaan om Nynke uitgebreid gedag te zeggen voordat ik met ons busje naar de Renault-garage ging. Na een aantal saaie uren in het regenachtige stadje doorgebracht te hebben, was het een teleurstelling dat de ventilator nog niet gerepareerd was. Ik kreeg een auto mee en ben naar Nynke geracet. Op de boerderij heb ik haar een aantal uur geholpen. Na de lunch kreeg ik een telefoontje dat de bus gerepareerd was. De trip kon beginnen! Later die middag arriveerde ik op de boerderij in Tarn. Er waren nieuwe Wwoofers gearriveerd. Het was interessant ervaringen uit te wisselen. 's Avonds hebben we met de familie een kaartspel gespeeld.
Woensdagochtend kon de kampeertrip echt beginnen. Samen met de oudste zoon heb ik de opblaasbare kano ingeladen en zijn we naar een meertje in het departement Ariege gereden. Daar hebben we een uur of vier in de kano gezeten. Heel erg actief waren we niet bezig, want meer dan de helft van de tijd hebben we rondgedobberd en geouwehoerd. 's Avonds heb ik voor het eerst in ons busje gekookt. En dat is best lastig in zo'n kleine ruimte. Ik ben meteen de kookkunsten van Nynke meer gaan waarderen.
De volgende ochtend zijn we naar Vicdessos gereden. 's Middags hebben we te midden van de Pyreneeën langs een steile rotswand geklommen (Via Ferata). Dat was erg gaaf! En regelmatig ook erg spannend. Nadat we de klimtuigjes hadden teruggebracht vonden we een mooi plekje om wild te kamperen.
Vrijdag hebben we veel gewandeld in de bergen: naar kasteelruïnes, grotten, dolmen. 's Middag hebben we rondleiding gehad in een grot waar men prehistorische vuurplaatsen heeft gevonden. De gids vertelde steeds een lang verhaal in het Frans (wat ik redelijk goed kon volgen). Daarna vatte ze dit samen in een Engelse zin voor een Nederlands gezin die geen Frans verstond. Gelukkig was de rondleiding voor mij een stuk interessanter.
De vierde dag begon met een canyoning-tour. Gekleed in wetsuit liepen we door een kloof in het koude water. Onderweg moesten we paragliden, over rotsen glijden, springen van grote hoogte en met een zipline naar de andere kant zoeven. Ondanks dat ik het al eens gedaan had, was het erg leuk (en koud) om te doen. Na deze natte koude ochtend vonden we een achteringang van een camping met daarnaast meteen een sanitairgebouw. Dit was te simpel om te laten schieten; de gratis warme douche was heerlijk! 's Middags begon het te gieten en dat zou de komende dagen zo blijven. Dus zijn we naar Cap Baer aan de Middellandse zeekust gereden.
De volgende dag hebben we eerst gewandeld. Daarna hebben we op zee gekanood. Er stond veel tegenwind waardoor de golven best hoog waren. Soms zelfs zo hoog dat we bang waren om te slaan. Dat is uiteindelijk ook gebeurd. Dat kwam meer omdat Leon wilde weten of hij ook staand in de kano de golven kon trotseren; niet dus.
De dag erop zijn we via een bochtige kustweg richting Spanje gereden. Daar zijn we in de middaghitte aan een wandeling van 21 km begonnen. Na een tijdje zijn we onze eigen weg gegaan, recht omhoog naar de top door stekelig struikgewas. Het landschap was anders, veel droger. Na een aantal uur waren we weer terug en konden we op zoek naar een plekje om te overnachten. Na een stukje rondgereden te hebben tussen de velden, vonden we een klein weggetje zonder bebouwing in de buurt. Toen we een mooi vlak stuk zagen bleek er een boordje te staan dat het een militair terrein was. Maar het was te mooi om hier niet te overnachten. We parkeerden het busje in de schaduw. Na een aantal uur wilden we deze op een vlakker stuk zetten, maar de auto wilde niet starten. Stuurslot die er maar niet af wilde en dat in the middle of nowhere in Spanje! Nadat we het een en ander geprobeerd hadden lukte het gelukkig toch de motor te starten. Daarna konden we in het donker gaan koken. Normaal eten we rond een uur of tien. Dit maal tegen middernacht.
De volgende ochtend werden wel laat wakker, hebben we alles ingepakt en zijn teruggereden naar de boerderij in Tarn. Leon moest de volgende dag naar een familiereünie. Mij werd gevraagd om de komende dagen John te helpen op de boerderij en op de markt in Castres. Het zou een heel andere ervaring worden dan on verblijf in juli; zonder Nynke, zonder de familie, zonder lammetjes voeren en zonder zonneschijn. Sterker nog, toen we moesten oogsten voor de markt zijn we helemaal zeiknat geregend in een onweersbui. Het was wel gezellig met John. Mannen onder elkaar; simpel koken, beetje ouwehoeren en iedere avond voetbal kijken!
Na een aantal dagen was de familie weer compleet. Op zondagmiddag hebben we gevoetbald op de steile schapenweide (recht voor mijn caravan war ik 's nachts mijn blaas regelmatig leegde). Dat was lastig zonder al te veel grip, waardoor ik een paar keer door de schapenpoep ben gegleden.
De dag erop heb ik alweer afscheid genomen van onze gastfamilie en ben ik naar de boerderij gereden waar Nynke verbleef. Het was heerlijk om haar na twee weken weer te zien en met haar te kroelen! Na de lunch hebben we onze reis samen weer vervolgd.

Au revoir, Steven


P.S. Meer reisverslagen van ons samen zijn te vinden op:
www.nynkestevenopreis.waarbenjij.nu

Foto's op:
www.nynkestevenopreis.mijnalbums.nl